Trainen in coronatijd
Van Streek in een bijzondere tijd
Dat COVID-19 voor veel mensen de wereld op zijn kop heeft gezet mag wel duidelijk zijn. Ook clubgenoot Peter Slingerland had na het ingaan van een halfjaarlijkse sabbatical op 1 februari bij KLM niet kunnen bedenken wat hem daarna zou overkomen.
23 juni 2020
Tekst: Peter Slingerland
Op die inmiddels geparkeerde blauwe trots kom ik zo terug. Na maanden van voorbereiding, plannen maken en overlegjes had ik een overeenkomt gesloten met Recreatie Noord-Holland voor het openen van een streekwinkel in boerderij Zorgvrij in Spaarnwoude. Wellicht kennen sommigen mij van het beunen met Griekse biologische olijfolie waar inmiddels menig IZGS-triatleet verslaafd aan is. Ik heb vanuit een mede door mij opgezette coöperatie nu een redelijke kijk op de wereld van verschillende lokale duurzame producten. Ik durfde het daarom aan om met een beetje spaargeld, wat hulp van vrienden en flink wat tweedehands spulletjes een streekwinkel te beginnen.
Zes leuke dagen
De opening op 1 maart was feestelijk en voorzien van een mooie speech van de wethouder duurzaamheid van de Gemeente Velsen. De winkel was vol mensen die na een proost meteen gingen inkopen. Social distancing en de 1,5 meter-samenleving bestonden nog niet. Het waren dan ook 6 hele leuke en drukke dagen. Tot de wereld op slot ging…
De sluiting van de boerderij, het restaurant en #blijfthuis zorgden voor een ommekeer. De Hollandse lockdown was een feit. Aanvankelijk beruste ik in de situatie en trok er als nooit tevoren op uit met de racefiets. De stilte bracht dan wel geen klanten, maar wel een hoop rust. Tot ik gedurende de twee halve openingsdagen de bezoekers zag veranderen. In plaats van de vele jonge gezinnen en ouderen kwam er een stroom skeelers, renners, fietsers en wandelaars op gang. De winkel werd een tussenstop voor sporters (we waren inmiddels begonnen met de tijdelijke verkoop van waterijsjes).
Bewustwording
En hoewel het niet in de buurt kwam van de prognoses, zorgde het ervoor dat ik mijzelf en mijn (door de horecasluiting) werkloze zoon Nathan flink bezig kon houden. Ik zag een bewustwording ontstaan voor de waardering van lokaal en duurzaam geproduceerd voedsel. Ondernemers begonnen van de een op de andere dag met lokale initiatieven.
Er ontstond een vaste klantengroep voor onbespoten groente, Spaarnwoudse biologisch vlees, boerenkazen en lokale jammetjes, biertjes en vegetarische producten. Maar ik zag ook dat mijn vaste werkgever veranderde van een winstgevende luchtvaartmaatschappij naar een bedrijf in grote nood. En de zekerheid van een rustige terugkeer in een aankomende reorganisatie.
Knijp in de remmen
Al die tijd heeft de sport gezorgd voor ontspanning, voor rust, voor berusting, voor afreageren, voor gezondheid, maar bovenal voor het gevoel dat je hier beter, sterker en bewuster uit kan komen. Of het nu één van de triathlononderdelen is, of skeeleren of wandelen, het virus krijgt ons niet klein.
Het heeft helaas vele mensen leed gebracht, maar ik hoop dat ik, en iedereen om mij heen op een andere manier naar ons eten, ons gedrag en naar elkaar kunnen kijken. En mocht je in de buurt zijn, knijp in de remmen, loop het blokje om en kom even binnen in de winkel. Van Streek is er ook voor jullie! En check de IZGS-korting ;-)
Tijd om aan een soepele tred te werken
Trainen in coronatijd. Een mooie gelegenheid om mijn gekke looptechniek aan te passen naar een meer efficiënte!
15 juni 2020
Tekst: Liz Haverkate
Al sinds de eerste training op de baan is het verschil zeer duidelijk: mijn hardloopsnelheid versus de snelheid van rest van IZGS. Gelukkig rennen we rondjes en kom ik mijn clubgenoten vaak tegen door de hoge inhaalfrequentie. Het heeft me vaak ontmoedigd moet ik toegeven. En nog steeds.
Voordat ik lid werd van IZGS is er minimaal gekeken naar mijn hardlooptechniek. Ik ben begonnen met hardlopen door de Batavierenrace. En ge-wel-dig evenement met een top feest. Maar je moest wel kunnen zeggen dat je ook daadwerkelijk had meegedaan, anders verdiende je dat feest niet. Vooruit, 3,5 km moest me wel lukken. Daarna heb ik vaker meegedaan met oplopende etappe-afstanden. Maar het feest bleef leuker. Fijne studententijd!
Soepeler loopje
Maar goed, terug naar nu. Misschien is het tijd voor een wat serieuzere aanpak. Van Kees heb ik al het een en ander aan tips mogen ontvangen. Nu ook Marliz lid is en het wel leuk vind om af en toe wat aanwijzingen te geven, schijn ik vooruit te gaan. Laatst kreeg ik opmerkingen over mijn loopje; dat het er al een stuk soepeler uitzag. Kijk, dat motiveert dan weer!
Mijn originele hardloopstijl gaat gepaard met de haklanding wat in mijn geval zorgt voor blessures in de heup en moeite om sneller te worden. Ik ben nu een paar weken bezig met het veranderen van deze landing naar mijn middenvoet/voorvoet. Ik doe het heel voorzichtig en hoop zo geen andere blessures op te lopen. Nu er toch geen wedstrijden zijn, is het makkelijker om dit plan verder uit te voeren en hopelijk een snellere, blessurevrije tred te ontwikkelen.
Eerste triathlon
Het is fijn dat mijn fitheid niet alleen afhankelijk is van hoe vaak ik hardloop. Ik kan ook heerlijk fietsen, de Core Stability-training volgen en sinds kort ook weer naar de zwemtrainingen gaan met strikt maar zeer goed georganiseerd protocol! Nieuwste aanschaf: gewichten en weerstandsbanden. Nu alleen nog een wetsuit en dan ben ik bijna een echte triatleet! Komt dan toch die eerste triathlon dichterbij?
Men reist niet om ergens aan te komen, maar om te reizen
De intelligente lock down van Rutte heeft eigenlijk geen effect op de moraal van Willem de Vries. Hij blijft zijn trainingen volgen en geniet van zijn werk, familie en vrienden. Willem vond de rust van de eerste weken zelfs een verademing Alleen het zwemmen vraagt nog wel om aanpassingen en de strakke Noordoost/oosten wind wordt hem met fietsen soms te veel.
22 mei 2020
Tekst: Willem de Vries
Een week na de persconferentie van Rutte over de intelligente lockdown werd ik gebeld door een kennis die werkzaam is in de sportwereld. Omdat zij zelf direct door de maatregelen getroffen zou worden, dacht ik dat zij hierover haar ei kwijt wilde. Dit was niet het geval. Tot mijn grote verrassing stelde zijn mij een hele andere vraag: “wat doet het mentaal en fysiek met jou als het wereldkampioenschap in Almere niet doorgaat?”.
Tjonge… die vraag van haar had ik niet zien aankomen. Ik kon deze vraag eigenlijk beter aan haar stellen. Zag ze mij als een van de kanshebbers voor een wereldtitel, doe ik zo serieus en professioneel over mijn sport of ben ik gewoon enthousiast?
Mijn antwoord aan haar was eigenlijk heel simpel: het doet mij niets. Het is jammer, maar zoals het spreekwoord zegt: Men reist niet om ergens aan te komen, maar om te reizen. Nee dit is niet van Boeddha, maar van Goethe.
Het maakt mij niet zoveel uit dat er een lock down is. Ik kan mij altijd makkelijk aanpassen aan de situatie en eerlijk gezegd: ik merk zelf niet zoveel van de Coronacrisis. Vanaf het begin af aan kan ik gewoon naar mijn werk, heb ik geen zieken onder mijn vrienden of familie en zwem, fiets en loop ik zoals voor de Corona. Zeker de eerste weken van de lock down waren een verademing: geen verkeer op de weg een geen wandelaars in de duinen of parken.
Zwemmen was wat uitzoeken
Natuurlijk mis je de trainingen (voor zover ik er ben ?), maar Triathlon is een individuele sport en als ik met anderen train, is het maximaal met z’n drieën. Het zwemmen was nog wel wat uitzoeken. We (+ Marco Stijnman) begonnen begin april in ’t Wed en dat was toch wel erg koud. Hierna in het schemer (’t Wed dicht ) in de kanobaan waarbij ik thuis een kwartier onder de douche moest staan om op te warmen. Overigens wel handig dat in de kanobaan vanaf het Buitenhuis twee boeien (250/500 meter) in het water liggen en er nu ook vaak lange baan zwemmers aan het trainen zijn.
Noordoost/oosten wind
Net als Bauke en Elise kan ik door het droge weer met fietsen veel kilometers maken. Alleen de strakke Noordoost/oosten wind wordt me soms iets te veel. Zeker als je een keer met een amateurfietser een rondje Amersfoort/Utrecht fietst. Een type dat een tempo onder 30 km niet in zijn vocabulaire heeft staan (ook al staat er een windkracht 6)…..ppfff ik moest de dag erna nog bijkomen.
Genieten van het sporten, werk en familie en vrienden
Omdat ik natuurlijk weer te laat was om ergens voor in te schrijven, was het probleem van het wegvallen van wedstrijden ook geen probleem. Omdat Almere na 1 september valt, ga ik er van uit dat de enige wedstrijd waarvoor ik mij had opgegeven wel doorgaat.
Tja, waar de één met een elastiek aan de schutting hangt en de ander op zijn werk druk bezig is met de medische kant van Corona doe ik nog steeds hetzelfde als voor de coronacrisis: genieten van het sporten, mijn werk en de familie en vrienden.
Ik hoop snel iedereen weer in goede gezondheid te mogen ontmoeten.
Creatief omgaan met papatijd
Onze recordhouder op de lange afstand en sinds kort papa wist dat zijn sportleven dit jaar anders zou worden. Maar ondanks corona en het proberen een goede vader te zijn, heeft Melvin zijn sportieve draai gevonden. Daarbij gaat hij creatief met zijn tijd om maar mist hij wel zijn team- en clubgenoten.
20 mei 2020
Tekst: Melvin Welsink
Dat 2020 een jaar zou worden waar het normale (sport)leven anders zou worden voor me wist ik al sinds de lente van 2019. Een goede papa (proberen te) zijn en elke training zoals gewenst afwerken? Een utopie. Dat we sinds maart van kraamvisite naar raamvisite zouden gaan en ik mijn ruime kantoorplek moest inleveren voor een kleine zolderkamer, was een extra uitdaging.
Een aardige balans
Ondertussen heb ik een aardige balans gevonden, waarbij ik niet mag vergeten Mendy te bedanken. Ze stuurt me zo nu en dan uit huis omdat ze weet dat sporten me goed doet, ook al betekent dat vaak dat zij het op die momenten even dubbel zo druk heeft. Ook de aanschaf van een jogger (kinderwagen waar je achter kan hardlopen) geeft veel extra vrijheid. Daardoor train ik eigenlijk helemaal niet minder vaak, enkel minder lang. Op deze manier heb ik de afgelopen 50 dagen toch bijna 70 uur kunnen trainen. Veel op de tacx, achter de kinderwagen of solo over de minder drukke wegen.
Sporten met de oranjeblauwe brigade
Met het weer van de afgelopen weken was het heerlijk geweest om op zondagochtend met een mooie oranjeblauwe brigade een rondje ringvaart te rijden en gezellig bij te kletsen, maar helaas… Het zijn voornamelijk die fietsritjes en de koffie na de zwemtraining op zaterdagochtend waarvan ik hoop dat ze snel weer mogelijk zijn. Gelukkig hebben we dankzij Maarten C. wel de wekelijkse Zwift-ritjes inclusief webcams waardoor het net wat makkelijker is het zuur in de benen te verbijten en tegelijkertijd elkaar nog een beetje te spreken. Een echte aanrader!
Waar we dan precies voor trainen?
Trainen is leuk, maar trainen met een doel maakt alles net wat makkelijker. Ik vind het vooral erg jammer dat de teamcompetities geen doorgang vinden dit jaar. Heerlijk om gezamenlijk onderweg te zijn naar wedstrijden om het beste in elkaar naar boven te halen om goede teamprestaties neer te zetten. Het maakt een teamsport van de normaal zo individuele triathlonsport en brengt de nodige gezelligheid. Voorlopig staat enkel het WK in Almere nog op de planning. Ik hoop dat dit zo blijft, al wordt meer dan 9 uur afzien zonder generale repetitie ook een sprong in het diepe.
Voorlopig staat de gezondheid voorop. Laten we als IZGS’ers zorgen dat we ons netjes aan de voorschriften houden, zodat we snel weer met zijn allen bij elkaar kunnen zijn en sporten, al dan niet op gepaste afstand. De berichten in de app-groepen zijn positief gestemd met de opening van de zwembaden en de eerste afgewerkte looptraining. Ik hoop jullie snel weer te zien op de baan of in het bad!
Wel rust, geen wedstrijdeuforie
Maar liefst 145 kilometer stond er afgelopen zaterdag op de teller bij Elise Vriend. Niet eerder fietste onze cubgenoot en bestuurslid zo’n lange afstand. Iets met navigatieproblemen… Of toch gewoon de rust in het lijf die ze in deze coronatijd ervaart?
10 mei 2020
Ze staat normaal elke week langs de badrand als trainer van een zwemclub, leidt de activiteitcommissie van IZGS in goede banen, is ambassadeur van VBZ én mantelzorger. Een druk programma voor iemand die ook nog ‘gewoon’ een baan heeft als doktersassistente op de polikliniek KNO. “De coronatijd geeft me eigenlijk een beetje rust”, vertelt Elise.
Iets meer trainen
Maar dat betekent niet dat de triatlete sport op een laag pitje heeft staan. In tegendeel. In maart, net voor de coronacrisis, zat ze op Lanzarote en volgde daar diverse trainingen. Die koers zette ze in Nederland door, met ups en downs. “Naast het online trainingsschema van onze atletiekclub, heb ik zelf de loopafstanden uitgebreid. Helaas resulteerde dit in een hielspoorblessure, maar inmiddels ben ik weer met de hersteltrainingen begonnen.”
Het trainen doet Elise alleen of met haar partner René. “En ja”, zegt ze eerlijk, “af en toe erger ik me aan groepjes sporters. Zelf zwem ik in ieder geval eens per week. Daarnaast trekken we er regelmatig op uit met de racefiets en via de atletiekvereniging doe ik online krachttraining. Al met al doe ik zelfs iets meer dan normaal. Ik train op gevoel en kan dat doen wanneer het mij uitkomt. Dat is heel fijn. Tegelijkertijd mis ik de wekelijkse zwemtraining bij IZGS op zaterdagochtend wel. En de gezelligheid erna misschien nog meer”, lacht Elise.
Geen NK
Oorspronkelijk was al haar trainingsarbeid dit jaar gericht op dat ene doel: het NK Olympische afstand (master, dames 60 jaar). Dat deze fitte IZGS’er een podiumplek zou bemachtigen, daar waren de meeste clubgenoten van overtuigd. Helaas moeten we nog even wachten op dit euforische moment, maar elk nadeel heeft zijn voordeel. “De wedstrijden leveren mij altijd veel stress op”, zegt Elise eerlijk. “In die zin geeft het me nu rust. Echter, de euforie na de wedstrijd mis ik wel.”
Maar relativeren gaat Elise goed af en dus heeft ze een duidelijk advies: “Geniet van de dingen die je nog wel allemaal kan doen. Zorg dat je fit blijft door te sporten en goed te eten (met in het weekend een glaasje erbij!). Hou het allemaal gezellig en wees lief voor elkaar.”
‘Fietsen staat in de plus’
‘Geniet van de momenten dat je kan sporten.’ Met dat motto zit clubgenoot Bauke momenteel wat meer op de fiets. Vaak als forens, want als laboratoriummedewerker maakt hij veel lange dagen. Zeker nu het coronavirus de gemoederen bezig houdt.
5 mei 2020
Misschien herken je de foto van Bauke in witte jas nog. Deze foto (door Marc van der Kort) stond vorig jaar in het triathlonmagazine Transition in de rubriek ‘Werkplek’. Die jas heeft Bauke vandaag de dag niet minder vaak aan. “Ik werk bij een medisch diagnostisch laboratorium (Atalmedial). Daarom ben ik ook veel bezig met laboratorium gerelateerde zaken t.a.v. Covid-19. Iedereen is op zijn hoede om met de nieuwste informatie rekening te houden, ik dus ook. Dat is belangrijk en boeiend, maar ook allemaal nieuw en kost best veel energie.”
Gran Fondo
Als zijn lange werkdag erop zit, verruilt de atleet dan ook graag zijn witte jas voor fietspak. “Aangezien ik vaak op één locatie moet werken (en niet op meerdere locaties zoals gebruikelijk) kan ik vaker forenzen met de fiets. Het fietskilometrage is dus omhoog geschoten! Daarnaast fiets ik in mijn vrije tijd soms naar een vriend of familielid. Eén keer heb ik met een goede vriend een schitterende zelfgebrouwen Gran Fondo gereden. Daarbij hebben we de 237 km aangetikt.” Het lopen staat bij Bauke (nog steeds) op een laag pitje. “Dat komt ook door een soms nog wat opspelende achillespees. Maar fietsen staat in de plus!”, lacht hij tevreden.
“Uiteraard!”, klinkt het volmondig als we Bauke vragen of hij de IZGS-trainingen mist. “Vooral de gezelligheid onderling. En natuurlijk het bijpraten tijdens de koffie na afloop van de Boerhaavebad-training.” Maar elk nadeel heeft zijn voordeel: “Ik maak vaak vrij lange dagen. Dan is het ook wel lekker om je niet te hoeven haasten om weer op tijd bij de clubtraining te kunnen zijn. In die zin geeft het ook wel wat rust.”
Wedstrijden bijzaak
Nu maar hopen dat hij ons nog herkent als straks de trainingen weer hervat worden, want clubgenoten spreekt Bauke nu vrijwel niet… “Het leuke is wel dat in mijn vriendenkring meerdere personen ineens belangstelling hebben gekregen voor fietsen of triathlon. Dus er wordt nog steeds genoeg over de sport geouwehoerd.” Daarbij gaat het over alles behalve wedstrijden. “Die zijn voor mij bijzaak en mis ik dus ook niet. Ik train gewoon voor een fit lichaam en ben daarbij vooral geïnteresseerd in duursporten.”
En dat gunt hij anderen ook. “Geniet vooral van de momenten dat je kan sporten. Wat mij opvalt, is dat veel leden bezig zijn met zwemmen, een onderdeel dat momenteel gewoon nog vrij lastig is. En dat terwijl het geweldig weer is voor hardlopen en fietsen. Dus waarom koud en nat, als het warm en droog kan!”
Pensionado in topconditie
Het begin van de coronacrisis ging bij clubgenoot Ernst hand in hand met een nieuwe fase in zijn leven: het pensioen. Veel tijd om te sporten dus. Maar hoe vergaat het de ex-piloot? Hoe gaat hij om met deze bizarre tijd?
28 april 2020
Tekst: Ernst Woerlee
Na 35 dienstjaren als verkeersvlieger bij KLM ben ik in maart met pensioen gegaan. 10 Maart 2020 zette ik de Boeing 777-300, na een vlucht van 11 uur vanuit Kaapstad, veilig aan de grond op Schiphol. Mijn crew had alle gasten duidelijk gemaakt dat dit mijn laatste vlucht was, waardoor ik vervolgens tijdens het uitstappen nog ruim 400 handen mocht schudden en alle felicitaties in ontvangst mocht nemen. Ik heb mijn handen daarna wel even zorgvuldig gewassen, toen nog niet wetende hoeveel geluk ik had gehad dat deze afscheidsreis nog door kon gaan. Schiphol, Nederland en eigenlijk de rest van de wereld ging daarna op slot. Ik had letterlijk de deur achter me dichtgedaan en ging met een waanzinnige timing met pensioen!
Veel te doen
“Hoe voelt dat nou, dat pensioen?”, is een veel gestelde vraag de laatste weken. Ik antwoord: “Nou ja, ik hoef niet meer te werken, maar mijn voormalige collega’s voorlopig ook niet, dus het voelt nog niet heel bijzonder!” Tot nu toe ervaar ik het eigenlijk als een lang verlof of vakantie. Maar we zijn natuurlijk in een bizarre tijd beland. Hoe ik deze tijd ervaar en hoe ik mijn dagen vul? Ik voel me goed, heb veel te doen en sport veelvuldig!
Sinds ik pensionado ben (lees: een gezonde, kapitaalkrachtige senior die volop van zijn of haar pensioen geniet), schijnt de zon veelvuldig. En misschien hoort dat wel zo? Ook de timing om in het vroege voorjaar te stoppen met werken bleek briljant. Ik vertoef daardoor eigenlijk de hele dag in de buitenlucht. ‘s Ochtends sport ik en de rest van de dag werk ik voornamelijk in de tuin (daar is veel te doen).
Stayeren mocht toch al niet
Sporten doe ik in deze bizarre tijd voornamelijk alleen. Daar zijn we goed in als triatleten en stayeren mocht toch meestal al niet. In ons tuinhuisje heb ik een mini fitnessroom gecreëerd. Er staan enkele apparaten, zoals een crosstrainer, een loopband en een Tacx-fietstrainer. Een sportmat en gewichten ontbreken evenmin. Ik kan daar met het Zwift-programma goed uit de voeten voor het fietsen en lopen. Helaas is mijn plan om een zwembadje met ‘swimstream’ te bouwen nog niet gerealiseerd. Anders was ik helemaal onder de pannen binnen de grenzen van mijn eigen domein. Hopelijk is ‘de pool’ klaar voordat het volgende virus uitbreekt!
Ik waag mij, naast een beperkt aantal bezoekjes aan de supermarkt, met zekere regelmaat ook buiten de hekken van mijn landgoed. Dan maak ik duurloopjes in het bos of door de weilanden en doorkruis ik het Nederlandse landschap met de fiets. Keurig op afstand en netjes volgens de regels. Meestal alleen en soms met z’n tweeën. Conditioneel zit het dus wel goed bij deze pensionado in crisistijd! Nu maar hopen dat er nog een wedstrijd komt dit seizoen, want een doel om naar toe te werken is toch wel een prettige bijkomstigheid. En anders is het gewoon jammer, maar geen ramp. Fit blijven en een goede gezondheid is het ultieme streven en al een stimulans en een mooi doel op zich!
Ik hoop jullie allen weer snel te ontmoeten tijdens de trainingen en/of wedstrijden in de (nabije) toekomst. Stay fit & healthy!
Schuttingzwemmen
Dit voorjaar zou clubgenoot Heleen aan de start staan van haar eerste triathlonwedstrijd. Sinds een half jaar is ze dan ook fanatiek aan het trainen bij IZGS. Maar wat als het coronavirus de plannen in de war schopt?
22 april 2020
Tekst: Heleen Coevert
Nico vroeg mij om een stukje te schrijven over ‘trainen in coronatijd’. We zwemmen elke zaterdagochtend in dezelfde baan en hadden ons allebei opgegeven voor de Tri-hard series Haarlemmermeer. Dit zou mijn eerste triatlon worden. Ik ben pas een half jaar lid en net begonnen met hardlopen. Fietsen deed ik al twee jaar en in mijn jeugd heb ik altijd waterpolo gespeeld, dus enige zwemconditie bezat ik al. De spullen zoals mijn eerste trisuit werden aangeschaft en daarmee was ik helemaal klaar om mijn eerste triatlon te doen.
De plannen werden anders
Toen de zwembaden en sportscholen sloten en de trainingen helaas niet meer door konden gaan, moest ik een nieuw trainingsprogramma voor mezelf maken. Gelukkig had ik tijdens de looptraining al veel advies gekregen van Henk en andere clubgenoten dus wist ik hoe ik het aan kon pakken.
Met mooi weer in zicht en dagen die steeds langer werden, wordt het voor mij steeds makkelijker om voor mijn werk uit te gaan sporten. Doordeweeks sta ik ’s-ochtends rond 6.15 uur op om een uur te kunnen fietsen of te lopen voordat ik met mijn drukke werk in de frontlinie van de reguliere zorg als verpleegkundige begin. Deze fiets- en looptrainingen doe ik dan om en om.
Wennen en genieten
Aan het buitenfietsen in mijn eentje (in de winter zit ik vaak op mijn Tacx) moest ik toch wel even wennen in het begin. Vorig jaar maakte ik nog hele tochten samen met mijn man, Marc, die nu de ziekte van Lyme heeft. Het voelde eerst toch wat eenzaam, maar ondertussen geniet ik ook van de opkomende zon die vaak mooi rood kleurt en de natuur die aan het ontwaken is. Omdat ik in Haarlem-Noord woon, loop of fiets ik al snel tussen de weilanden en door Spaarnwoude waar het heerlijk rustig is. In het weekend heb ik veel meer tijd, zodat ik een leuk fietstochtje op de zaterdag kan plannen of een duurloop op de zondag kan doen.
Schuttingzwemmen
“Hoe moet het nu met zwemmen?”, vroeg mijn man. Mijn nieuwe wetsuit heb ik deze week pas ontvangen en het buitenwater is nog best fris. Mijn man zag wat filmpjes op YouTube van zwemcord trainingen met elastiek. “Oh, dat heb ik nog liggen”, zei hij, dus hij maakte deze voor mij aan de schutting vast. Hier moest ik dus ook aan gaan geloven J.
Ik mis zeker de gezelligheid van de club en de aanwijzingen tijdens de trainingen. Hopelijk gaat deze periode niet te lang duren. Ik kom in ieder geval weer vrij fit terug en wie weet kan ik eind van het seizoen toch nog mijn eerste triatlon doen.
‘Lekker trainen, ook de lachspieren!’
Geen clubtrainingen, geen gezelligheid in de kantine en kleedkamer en voorlopig geen wedstrijden in het vooruitzicht. Hoe komen IZGS’ers dit coronatijdperk door? Sommige clubgenoten ervaren vooral ook de positieve kanten, en trainen op creatieve wijze in en om huis.
17 april 2020
Tekst: Irene Kerkdijk
In februari was ik op vakantie in Zuid-Afrika. Op het vliegveld maakten we nog grappen over de mensen met mondkapjes. Dat corona heerste wisten we natuurlijk, maar bij ons kwam het natuurlijk niet. Ook op mijn werkplek Schiphol werd druk gewerkt aan scenario’s om het virus buiten de deur te houden of tijdig op te sporen. Het was een ver-van-ons-bed-show…
Tijdens een skitrip naar Oostenrijk ter ere van mijn 40e verjaardag, kwamen de eerste echte maatregelen in Nederland, zoals het sluiten van de horeca. Ook in Oostenrijk werden maatregelen getroffen. Het skigebied en ook het hotel zouden eerder sluiten, hoorden we toen we aankwamen. Dit resulteerde in een heerlijk weekend skiën in de zon, met lege pistes en lege terrassen. Het werd één van mijn beste verjaardagen ooit.
Rustig aan doen
Eenmaal weer thuis werd ik door iedereen bang gemaakt. Van mensen die ik bijna nooit sprak, kreeg ik berichten doorgestuurd over quarantaine na wintersport in Oostenrijk. Dus die hoest en vermoeidheid die ik in de week erna had, dat moest wel bijna corona zijn. Toch? Ik, als fitgirl van 40, kom er vast doorheen met milde klachten. Alle reden om lekker binnen te blijven, aan de keukentafel te werken en veel te slapen. ‘Als je geen thermometer hebt, heb je geen koorts, en zonder koorts geen corona’, was mijn motto die week. Of het waar is, zal ik voorlopig niet weten.
Qua werk was het in de eerste weken erg druk, dus die tijd ging snel voorbij. Vanuit de directie wordt constant geroepen: doe rustig aan in deze periode, zorg goed voor jezelf. Artikelen over trainen in deze periode zeggen: doe rustig aan, zorg goed voor jezelf. Wie ben ik om iets anders te doen dan me aangeraden wordt? En dat rustig aan doen, daar ben ik best goed in, kom ik nu achter!
Ik loop als ik zin heb, kijk niet op m’n horloge en ga soms zelf zonder horloge op pad. Ik fiets lekker rustig aan en keer om als ik geen zin meer heb. Zwemmen doe ik sinds een week aan een elastiek in het zwembad in de achtertuin van vrienden. Dit werkt verrassend goed voor iemand als ik; geen fan van open water, en ietwat geïrriteerd door alle slome zwemmers in de Houtvaart waar je zigzaggend doorheen moet. Het elastiek werkt goed voor weerstand en het hoog houden van benen. Daardoor kan ik me goed richten op techniek. Of gewoon gedachteloos zwemmen zonder op de kant of een opblaasflamingo te botsen.
Koffie op zaterdag
Normaal ga ik redelijk trouw naar de zwemtraining van IZGS op zaterdagochtend. Gelukkig kan ik de training nu redelijk vervangen (hoewel ik de toptrainers langs de kant mis voor de broodnodige techniekaanwijzingen), maar de koffie na de tijd is simpelweg niet te vervangen! Stoere verhalen, wilde plannen of lekker klagen, dat is er nu even niet bij. Hopelijk kunnen we dat snel weer hervatten!
De enige verplichte en zware workout is de woensdagavond ‘beast bootcamp’ met clubgenoten Jeannet en Suzan. Drie kwartier full pull kapot gaan in je eigen woonkamer/zolder/tuin en vloeken en klagen via facetime. Het fijne is dat we naast de spieren die we nodig hebben voor onze topsportprestaties, ook onze lachspieren trainen, en die vind ik persoonlijk het belangrijkst in deze tijd!
Geen overvolle agenda
Ja, ik vind deze coronatijd ellendig, maar qua sport wel even lekker. Ik ben dolgelukkig dat we naar buiten mogen om te sporten, maar de overvolle agenda met evenementen waar je dan toch wel weer verplicht fit voor moet zijn, die mis ik niet. Het is een gemiste kans dat ik mijn doel niet ga halen – een podiumplek bij een willekeurige kleine dorpstriatlon in mijn nieuwe age group – maar die teleurstelling heb ik vrij snel kunnen verwerken. Want sporten als je er zin in hebt, zonder druk, gewoon fit blijven, niet teveel op Strava kijken en vergelijken… ik kan er wel mee leven. En de motivatie om een najaarsmarathon te lopen hoeft er pas over een paar maanden te zijn, dus hopen dat dat gewoon weer kan!
In de tussentijd train ik zoveel mogelijk mijn lachspieren, één keer per dag totdat ik er tranen van krijg. En dat zou ik iedereen aanraden!
Triathlonnen in coronatijd
Een merkwaardige foto van een IZGS’er die op zijn Tacx aan het fietsen is. Terwijl het buiten prachtig fietsweer is. Hoe dat zo gekomen is, zal ik jullie hieronder vertellen.
13 april 2020
Tekst: Nico van Loo
Op zaterdag 14 maart kwamen wij terug uit Oostenrijk na een heerlijk weekje skiën. We waren net op tijd weg, want de dag daarna werd het hele skigebied gesloten en ging ook snel de grens dicht. We zaten op de terugweg in een vliegtuig vol met enthousiaste Nederlanders die een geweldige week hadden in Tirol en omstreken.
Eenmaal thuisgekomen zat ik vol met energie en ben ik op maandag 10 km gaan rennen. Dat was gelijk mijn laatste sportactiviteit, want al snel voelde ik mij steeds minder goed en leek al mijn sportenergie verdwenen. Ik kon nog wel de zoldertrap opkomen om vervolgens te gaan werken, maar alleen al op een stoel zitten kostte mij moeite. Ik werd ook verkouden en kreeg last van mijn stem. Mijn vrouw en skimaatjes waren er minder goed aan toe. Zij lagen ziek in bed met corona-achtige klachten. Een belletje met de huisarts dan maar. Dat het corona was, leek de arts gezien het ziektebeeld duidelijk. Ik hoorde toen ook steeds meer verhalen over de coronabesmettingshaard die het wintersporten in Oostenrijk geweest was.
Twee weken afzien
Dit alles betekende voor mij 2 weken afzien, want zolang de milde coronavariant die ik te pakken had duurde, had ik geen puf om te sporten. Terwijl ik dit normaal gesproken minimaal 3 à 4 keer per week doe.
De sportschool en alle zwembaden waren toen al dicht. Dus wat ga je dan doen als je op een gegeven moment meer wilt dan alleen een wandeling door de buurt? Wij besloten om een Tacx aan te schaffen. Ik vond dat eerst maar niets, want fietsen is toch alleen leuk als je het in de natuur doet? Maar ik wilde niet het risico nemen om anderen te besmetten.
Ik kan jullie nu vertellen dat het fietsen op de Tacx het niet haalt bij een echte fietstocht, maar ik ben heel blij dat ik weer kan sporten. Na een tochtje op de Tacx voel ik mij fysiek voldaan en slaap ik ’s nachts beter.
Zaterdagochtendtraining
Ondertussen ben ik van al mijn klachten af en voel ik mij weer fit. Ik ga snel mijn hardloopconditie verbeteren. Zwemmen laat ik voorlopig aan de echte diehards over. Veel te koud voor een matige zwemmer als ik. Ik wacht op de opening van de Houtvaart en kijk uit naar de zaterdagochtendzwemtraining. Mijn Tacx blijft voorlopig zijn diensten in de tuin bewijzen. En ondertussen hoop ik op het einde van corona en verlang naar een tijd waarin we weer vrij kunnen sporten!
Hoe trainen jullie in deze tijd?
De webredactie van IZGS is benieuwd hoe jij dit coronatijdperk als sporter doorkomt. Train jij meer of minder? Hoe zien jouw trainingen eruit? Mis je het trainen in clubverband? Ben je nog voldoende gemotiveerd nu wedstrijden één voor één worden afgelast? Wat mis je momenteel aan IZGS? (en wat niet ?) Wil jij jouw ervaringen delen, laat het ons dan even weten door een mailtje te sturen (inzeergoedestaat.club@gmail.com).
