IZGS Triathlon Vereniging Haarlem

• 25 okt. 2021 10:35:00

Bobo, wat doe je nou?

Laatst liepen we op woensdagavond het welbekende rondje op het Pim Mulier-sportpark toen ik de vraag kreeg: ‘Wat doe je nu eigenlijk zoal als je als ‘bobo’ op pad bent? Voor de wat jongere triatleten, dat is de term die Ruud Gullit op het EK ‘88 bedacht voor de bestuurders van de KNVB die in zijn ogen alleen maar kwamen pronken en profiteren. Kortom, een goede vraag dus.

Tekst: Martin Breedijk

Ja, wat doe ik eigenlijk als vicepresident van Europe Triathlon? Om te beginnen vind het meeste werk plaats thuis, achter de laptop tijdens online vergaderingen, het lezen en schrijven van allerlei zaken. We bepalen bijvoorbeeld waar alle Europa Cups en EK’s mogen worden gehouden, we proberen het Olympische traject voor Europese atleten zo gunstig mogelijk te krijgen, benoemen allerlei commissies etc.

We proberen vier keer per jaar fysiek bij elkaar te komen, gekoppeld aan EK Standard Distance of andere wedstrijden en een Presidents Conference in februari. Dat zijn vaak lange dagen in een hotelkamer. Zo kon ik in Moskou pas na drie dagen de stad in. Klaag ik dan? Nee zeker niet, want ik was ook nog nooit in Moskou geweest, dat is wel een fijne bijkomstigheid van dit vrijwilligerswerk. Want net zoals het IZGS-bestuur het onbezoldigd doet, doen wij dat ook. Dat weten veel mensen niet. Onlangs in Barcelona waren de Nederlandse atleten vrij verbaasd dat dit niet mijn werk is. 

Wedstrijden bezoeken
Ik bezoek dus ook een aantal wedstrijden per jaar als vertegenwoordiger van de Executive Board. Elk jaar weer verdelen we die wedstrijden onder de negen bestuursleden (uit Italië, Zwitserland, Zweden, Belarus, Spanje, Rusland, Groot-Brittannië en Oostenrijk), waarbij het voordeel van vicepresident is dat je vrij snel je eerste voorkeur mag opgeven. Dan probeer een wedstrijd te kiezen in een vakantie in een warm land, zodat mijn vrouw er ook eens van kan profiteren (voor alle duidelijkheid, die betaalt haar eigen vlucht en eventuele extra kosten van op mijn kamer slapen). Zo waren we samen in Ibiza, Madeira en Ierland (in de winter maar ook mooi). 

Op zo’n wedstrijd reiken we medailles uit, kijken of het organisatorisch verloopt zoals wij willen - denk aan zaken als branding, de veiligheid doen de officials - bedanken we lokale autoriteiten en sponsors (ik heb flink moeten oefenen op mijn fotoglimlach) die de wedstrijden mogelijk maken. En ja, er is vaak ook wel tijd om de omgeving te verkennen. Net als ik zijn bijna alle board members nog zelf ook actief, dus we gaan ook vaak (samen) sporten. Dat laatste is volgens mij erg belangrijk, het voorkomt de door Gullit verfoeide cultuur, we blijven met de voeten in de klei staan.

Slepen met waterflesjes
Natuurlijk, wij worden echt wel een beetje verwend (ophalen van het vliegveld, vaak goede diners met de betrokken lokale/regionale ‘hotemetoten’), maar ik kan met een gerust hart zeggen dat het er echt heel anders toegaat binnen triathlon dan andere bonden. Afgelopen weekend in Barcelona nog lopen slepen met waterflesjes, foto’s en video’s naar de social media manager gestuurd, ik denk niet dat Michael van Praag dat deed. 

Afijn, een heel verhaal en dan is er nog veel meer maar ik moet het kort houden. Als je meer wil weten, schiet me gerust eens aan: voor, tijdens of na een training. En vertel het mij vooral als ik mezelf echt als een bobo ga gedragen.