IZGS Triathlon Vereniging Haarlem

• 1 nov. 2020 17:25:00

De vuurtorentrail op Ameland: een 64 km lang trail avontuur

Voor Rody Schiffer moest 2020 een seizoen worden waarbij hij weer eens wat anders probeerde naast de triatlon. Het werd uiteindelijk de Vuurtorentrail waaraan hij in oktober meedeed. Een 64 km lange trailrun op Ameland. Eigenlijk was deze trail begin maart gepland waarbij het Rody zijn idee was om na de trail nog een mooi triatlonseizoen te draaien. Hoe anders zou het lopen.

Tekst : Rody Schiffer

De lockdown, rondje Haarlem en de Vuurtorentrail

Vanaf oktober 2019 heb ik vooral het lopen opgebouwd. Veel door de duinen en onverhard lopen. Het ging allemaal lekker maar begin 2020 raakte ik helaas geblesseerd. Dusdanig dat ik de Vuurtorentrailrun van maart niet zou halen. Dus herstellen en focus op het triatlonseizoen. Mijn laatste fysiobehandeling kreeg ik de dag voor de lockdown. Niet alleen de trailrun, maar ook alle triatlons werden afgelast. Dan zelf maar een uitdaging zoeken. Met de club heb ik een aantal keer “Rondje Haarlem” gelopen: een estafette van 50 km. Dat beviel mij goed en ik nam het als uitdaging aan dat ik deze ronde solo ging lopen. Dus focus op het lopen en lekker gaan trainen. In de zomer kreeg ik een mail in de mailbox dat de Vuurtorentrail verschoven werd naar 4 oktober. Dus naast rondje Haarlem een échte uitdaging.

Mijn 64 km lange trail avontuur 

De start

Op 4 oktober stond ik om 7:30 op het strand van Ameland klaar voor de start van mijn 64 km lange trail avontuur. Er waren maar 32 deelnemers voor de langste afstand aan de start, dus het lukte goed om je aan de coronaregels te houden. Om de 5 seconden vertrok er een atleet. Afwisselend over het strand en op en af over single tracks door duinen heb ik de eerste 28 km afgelegd. Het ging lekker. Het weer was best goed. Wel een stevig windje tegen.

De Oerd en aankomst bij de Vuurtoren

Daarna door de Oerd; een moerasachtig waterig gebied waar je deels zelf je pad moest zoeken. Inmiddels al op de 40 km, gelukkig kwam ik geregeld Sabina tegen voor de nodige support en proviand. Langzaam werd het zwaar; het parcours ging alleen nog maar meer op en af met geregeld stevige klimmetjes. Zigzaggend door het duingebied en nu ook bossen kwam ik na 57 km aan bij de Vuurtoren.

Het laatste stuk.

Ik wist nu wel dat ik het wel ging halen, maar mijn benen deden steeds meer pijn en het ging allemaal niet meer zo soepel. Toen werden we ook nog een keer het strand op gestuurd. De wind was inmiddels kracht 7 en vol tegen. Hardlopen lukte bijna niet en tevens werd je gezandstraald. Gelukkig was dit stuk maar 1,5 km; daarna draaiden we het strand af richting Hollum waar de finish was. Voordat we de finish bereikten was de laatste 3 km nog best pittig klimmen en klauteren door het bos. Gelukkig ging de laatste 500 meter vlak over asfalt.

Gefinisht en toch nog een sportief hoogtepunt

Na 7 ½ uur passeer ik de finishboog waar je zelf je medaille moest pakken. Geen publiek, want dat mag niet. Alleen een aantal mensen van de organisatie die je met mondkapje op feliciteren. Helaas is dat nodig in deze tijd maar ik was zo blij dat ik dit nog heb kunnen doen en dat ik het gehaald heb. Voor mij toch nog een mooi sportief hoogtepunt in 2020.