IZGS Triathlon Vereniging Haarlem

• 3 sep. 2020 17:30:00

Duin Triathlon kleurt blauworanje

Na een lange, stille zomer vinden er toch nog een aantal wedstrijden plaats dit naseizoen. Eén daarvan was de Duin Triathlon in Almere afgelopen zondag 30 augustus met uitdagende omstandigheden. De clubkleuren van IZGS flitsten in verschillende waves voorbij. Zo snel, dat is terug te zien in de uitslagen.

Een verslag van Maarten Caminada

Voor 2020 had ik de nodige ambities en ik had me al voor een aantal mooie wedstrijden ingeschreven. Zoals bekend werd alles afgelast en ik was dan ook blij dat de Duin triathlon op 30 augustus als eerste echte triathlon in 2020 (in Nederland dan) doorgang zou vinden. Tot eind mei kon ik mijn motivatie nog wel hoog houden en was mijn vorm beter dan ooit, maar daarna zakte het langzaam weg. Ik bleef uiteraard wel trainen en zorgde ervoor dat mijn gewicht niet te veel opliep, maar met name op de fiets werd het allemaal wel wat minder.

Kort en heftig
De triathlon bij Almere Duin zou een sprint zijn, dus kort en heftig. Normaal niet mijn favoriete afstand, maar voor nu was het prima. Het weer was nogal uitdagend met veel wind en regen, en de dag ervoor was Challenge Davos voortijdig afgeblazen vanwege onbegaanbare wegen en onweer dus het zou spannend worden hoe het in Almere zou zijn. Samen met IZGS-clubgenoot Kees reed ik zondagochtend naar de Flevopolder. Het had al flink geregend, maar gelukkig was het bij aankomst droog. Op de parkeerplaats kwamen we clubgenoot Jeroen tegen die in onze startwave zat.

Uiteraard gold er een coronaprotocol en daar zijn we inmiddels wel aan gewend. De inschrijving en transitiezone waren goed en logisch georganiseerd. Het was weer even goed nadenken hoe het allemaal ook alweer moest qua spullen en organisatie, mijn laatste triathlon was inmiddels meer dan een jaar geleden, maar ik geloof dat het allemaal wel is gelukt. De start was om 10.45 uur en nadat ik een aantal bekenden had gesproken die ik eigenlijk alleen bij triathlons tegenkom, altijd gezellig, liep ik ruim op tijd richting de zwemstart. Ernst was inmiddels ook gearriveerd en als snelle zwemmer stelde hij zich vooraan bij het zwemmen op.

Hoge golven
De week voor de Duin Triathlon had ik de Gouwzee op en neer gezwommen en dit was een prima voorbereiding voor het zwemmen in het IJmeer. De golven waren best hoog en ik was blij dat we maar 750 meter moesten zwemmen. Het stuk naar de eerste boei was nauwelijks te doen met tegemoetkomende golven, ik heb nog nooit zoveel schoolslag gezwommen in een triathlon om op adem te komen. Erg vermakelijk, niet snel. Na de eerste boei ging het een stuk beter en vanaf dat punt kon ik redelijk normaal borstcrawl zwemmen.

Blijkbaar waren de boeien afgedreven (of bewust iets korter neergelegd), want ik had zo’n 550 meter gezwommen. De tijd van bijna 13 minuten correspondeerde wel met een normale sprintafstand. Voor de series die na ons kwamen werd het zwemmen vervangen door een extra stuk lopen, de omstandigheden werden te gevaarlijk geacht. In onze serie waren er ook een paar zwemmers uit het water gehaald die compleet de verkeerde kant op waren gezwommen. Gelukkig was Kees deze keer koersvaster dan de week ervoor in de Gouwzee.

Fietsen met veel wind
T1 ging niet heel snel, maar zonder problemen en ik kon aan het fietsen op de dijk beginnen. Ik had al gezien dat de fiets van Kees nog in het rek stond, dus ik wist dat hij achter me zat. Het fietsparcours bestond uit twee rondjes van 10 kilometer met het eerste stuk de wind flink tegen (ik geloof niet dat mijn teller boven de 30km/u is gekomen) en het tweede stuk met de wind flink in de rug. Ik heb veel te weinig getraind op de tijdritfiets de afgelopen tijd en dat bleek uit de wattages die ik trapte.

Uiteindelijk kwam ik op gemiddeld 240 watt uit wat een waarde is voor een halve triathlon, niet voor een sprint. Duidelijk dat ik meer uren op mijn Argon18 moet doorbrengen. Ook hier was het parcours aan de korte kant, in totaal fietste ik een kleine 18 kilometer. Aangezien het heen en terug fietsen was kon ik goed in de gaten houden waar Jeroen en Ernst voor me en Kees achter me fietsten. Jeroen lag te ver voor en Ernst lag dicht genoeg voor me om hem bij het lopen te kunnen pakken als ik een beetje tempo zou kunnen vinden. Kees bleef op voldoende afstand achter me en ik wist dat ik hem bij het lopen wel voor moest kunnen blijven.

Aangezien ik met sokken wilde lopen om blaren te voorkomen duurde T2 nogal lang, maar verder ook soepel. Mijn benen voelden nog prima, waarschijnlijk ook doordat ik niet echt had doorgefietst, en ik kon meteen een aardig tempo lopen. Clubgenoot Ernst, die veel sneller zwemt, liep als een worst ver genoeg voor me om gemotiveerd te zijn vooral hard door te lopen. Ook het loopparcours bestond uit twee rondjes. Mijn tempo was goed, maar niet geweldig, en ik kon de intensiteit hoog houden. In de tweede ronde kwam ik bij Ernst aan. Na even met hem opgelopen te hebben liep ik weer verder in mijn eigen tempo richting de finish. Het lopen was wel 5 kilometer trouwens. Echt moe word je niet van zo’n sprint (ik weet het, dan moet je maar harder gaan), maar voldaan was ik zeker na deze eerste triathlon van 2020.

Mooie tijden voor IZGS’ers
Jeroen was de snelste IZGS’er van onze wave met een eindtijd van 1:04:06. Hiermee werd hij 2e bij de 40+ categorie. Vijf minuten later kwam ik over de streep als 9e bij de oudere mannen, net voor Ernst die 1:10:10 nodig had en 12e M40 werd. Kees deed 1:15:08 over de sprint wat een 31e plek opleverde, dus iedereen zat mooi in het linker rijtje. In de startseries die volgden kwam Laura de Kam nog aan de start bij wat toen een run-bike-run was geworden (1:18:18, 13e V40). Net als de rappe IZGS-mannen Rutger Stottelaar (1:00:47, 17e Msen) en Vincent Bonninga (1:03:20, 11e M40).