IZGS Triathlon Vereniging Haarlem

• 14 okt. 2021 20:20:00

Tim: 'Aan alles komt een einde'

Wat was jouw eerste associatie bij het lezen van deze kop? Positief of negatief? Was het de vergankelijkheid van het leven of het afronden van die vervelende opdracht op werk? Aan zowel het leven als die taak komt een keer een einde. Zelf vind ik het wel fascinerend. Begin of einde, het is maar hoe je het bekijkt.

Tekst: Tim Vreeburg

In 2015 wilde ik mijn 10-jarig jubileum van de diagnose te snel werkende schildklier vieren. Tien jaar met zowel ups als downs. Van niet meer mijn bed uit kunnen komen tot vader worden en weer alles in het leven kunnen wat ik wilde. Het einde van een periode met een narrige onderstroom. Het feestje dat ik plande was de halve triathlon van Klazienaveen.

In de jaren ‘80 was er dame in mijn kennissenkring die aan triathlon deed en in Almere op het podium terechtkwam. Fascinerend vond ik het. Toch begon ik rond mijn twintigste met hardlopen en daarna ook fietsen. De ambitie werd geboren, maar nog niet vervuld. Ik ging studeren en triathlon kwam op een lager pitje. Na de studie kwam de eerder genoemde schildklier met een eigen plan. Het triathlonvuurtje wakkerde aan na een loopestafette over het strand. Fietsen en lopen, leuke combi. Ik werd fitter en beter en kreeg vertrouwen in mijn kunnen. En dus wilde ik met een mooi sportief doel mijn jubileum vieren.

Klazienaveen was een hel, je mag mij er gerust naar vragen. En toch voelde daar finishen als een drempel in vergelijking met de berg ellende van de tien jaar daarvoor. Deze mentale veerkracht in combinatie met de hernieuwde fysieke mogelijkheden luidden een nieuwe fase in. Ik was niet meer bezig met ziek zijn. Sterker nog, ik was gefocust op gezond zijn en daar met volle bewustzijn van genieten.

Daardoor leerde ik mooie gepassioneerde mensen kennen die in mijn ogen krankzinnige sportieve uitdagingen voor zichzelf bedachten. En wat deed ik daar graag aan mee zeg. Het resulteerde in; een marathon langs de kust met -6 en windkracht 6 tegen, eindeloos lang op de fiets en 20.000 hoogtemeters in vijf dagen rondom de Stelvio of samen met je zwemmaatje een dode bruinvis bestuderen ergens tussen Ameland en Schiermonnikoog of met windkracht 5 en een glimlach het IJsselmeer inspringen om haar over te zwemmen. Het plezier, de vanzelfsprekendheid van het avontuur, de ‘effortless effort’ en bovenal de kameraadschap. ‘In Zeer Goede Staat’ is niet alleen een fysieke toestand. Integendeel ‘In Zeer Goede Staat’ is een lifestyle en een mindset ineen.

Zelfs nu, na anderhalf jaar niet aan activiteiten meegedaan te hebben, voelt de veel te late zwemtraining als thuiskomen. Waarom zo lang, hoor ik je denken. Vorig jaar was het tijd voor een nieuw jubileumfeestje, een dubbele wel te verstaan. Vijf jaar triatleet en 40 jaar oud. En dus vond ik het tijd een gooi te doen naar het Nederlands kampioenschap bij de 40+. Covid maakte een einde aan deze ambitie. Naast dat alle evenementen gecanceld werden kreeg ik zelf het virus als souvenir mee uit Oostenrijk. En als klap op de vuurpijl mocht ik ook nog eens genieten van de ‘extra long’ variant. Je bent duursporter of niet. Ik legde mij neer bij de situatie.

Na het herstel merkte ik op dat mijn altijd latent aanwezige pijn in mijn rechterheup wat prominenter werd. Hardlopen gaf geen plezier meer en ik besloot een looppauze in te lassen. De pijn bleef, het hardlopen bleef weg. Vandaag kreeg ik van de orthopeed te horen dat mijn heup vanwege een aangeboren afwijking reeds slijtage vertoont. Vergezeld met het advies om mijn looppauze te verlengen tot in het oneindige.

Vandaag neem ik dus ook afscheid van mijn triathloncarrière. Een ogenschijnlijk onafgemaakte carrière. Een carrière waar wellicht nog heel veel meer in had kunnen zitten. En toch voelt het niet zo. Straks duik ik weer het zwembad in. Thuis, bij ‘In Zeer Goede Staat’. Daar heb ik geleerd dat er nog zoveel meer mooie uitdagingen en avonturen zijn en dat het niet uitmaakt wat je doet zolang je er bent. Dit einde kondigt een begin aan waarvan het einde nog onbekend is. Wat ik wel weet is dat het plezier, avontuur, de ‘effortless effort’ en het kameraadschap eigenlijk het enige is wat ik nodig heb. En daar ontbreekt het niet aan.

Tot snel!
Tim